rsz stephanie herwijnenZoals iedereen weet zijn er veel verschillende veteranen, jonge, oude, mannen en vrouwen.
Stephanie is een goedlachse jonge veteraan, open en spontaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  • Wanneer ben je uitgezonden geweest, waarheen en als wat?

 Ik ben uitgezonden van Juni 1999 tot 14 December 1999 naar Kosovo als ZAU chauffeur

  • Is er iemand die er (positief) uitsprong tijdens je uitzending?

Dat zijn eigenlijk twee personen. De 1e is Marco Muller. Bij hem kon ik altijd terecht, wat er ook was. En natuurlijk was dat andersom ook het geval. Hij was en is nog steeds mijn maatje.

De 2e was Ruud van Leeuwen (KMAR). Met hem heb ik tijdens mijn uitzending en een aantal weken daarna een relatie gehad

  • Wie was jouw"konijn"/knuffel tijdens je uitzending (had je er één?)

Ja, ik had een hond, genaamd Lobbes. Hij is in 1e instantie niet mee gegaan, maar kwam toch een week of 2 later met de post mijn kant op.

  • Wat heb je na je uitzending gedaan, werk, etc...

Na mijn uitzending heb ik 6 weken vrij gehad. Daarna ben ik nog 2 jaar, in dezelfde functie, bij dezelfde eenheid gebleven. Heb in 2002 de dienst verlaten waarna ik ben begonnen bij G4S in de gevangenis in Roermond.

  • Als je een dag zou kunnen ruilen met iemand, met wie zou dat zijn en waarom?

Eigenlijk met niemand, ik ben blij met wie ik (geworden) ben.

  • Wie is je meest bijzondere vriend(in)  en waarom?

Er zijn een aantal mensen waar ik mijn handen voor in het vuur durf te steken, Maar de meest bijzondere persoon is toch wel mijn moeder. Bij haar kan ik echt met alles terecht.

  • Mijn droom is.....

Om gezond en oud te worden en gelukkig te blijven. Maar een rondreis door Australië zou ook niet verkeerd zijn :D

  • Wat is je meest spontane actie ooit?

Het zetten van een tatoeage, zomaar omdat het kon. Een paar jaar geleden is deze wel gecoverd omdat er dus niet over nagedacht was…. 

  • Wie wil jij dat er voor dit interview gevraagd wordt?

Godwin Deijl

  • De foto en zijn verhaal:

fotostephanie 

Altijd wachten…. Wachten tot iedereen weer geladen of gelost was.  Meestal “moest” ik van mijn Sgt gaan slapen om weer fit aan de weg terug te kunnen beginnen. Maar deze keer was het weer en het uitzicht de moeite waard om wakker te blijven.