Op veel veteranen-evenementen kom je hem tegen.
Altijd in een goed humeur.
Afgelopen jaren veel "in the picture" geweest met mooie veteranenprojecten.
Libanonveteraan met een groot hart voor treinen en veteranen.
-
Wanneer ben je uitgezonden geweest, waarheen en als wat?
Naar Libanon, Unifil vredesmissie, november 1980 t/m mei 1981. Mijn functie was chauffeur gewondenverzorger
-
Had je goede/leuke contacten bij de lokale bevolking?
Ja, door mijn functie juist erg veel.De humanitaire kant van de vredesmissie, met veel bezoeken aan de dorpen in ons verzorgingsgebied, om voor de bevolking iets te kunnen betekenen op medisch gebied. Ik herinner mij de dankbaarheid van de mensen, ondanks dat we de taal niet voldoende machtig waren. Vaak met handen en voeten duidelijk moeten maken wat er was.
-
Heb je nog contact met je uitgezonden collega's?
Ja sinds 2007 weer, er waren een aantal die altijd wel in beeld zijn gebleven. Toch duurde het tot 2007, 27 jaar na onze uitzending, dat we elkaar weer echt ontmoet hebben. Maatjes voor het leven dus, want heel snel was het oude gevoel, de echte kameraadschap weer terug.
-
Wat heb je na je uitzending gedaan (werk, etc)?
Ruim 12,5 jaar bij het GAK gewerkt. Daarna fulltime huisvader (2 kinderen). In die periode de PABO gevolgd, in deeltijdopleiding. Twee jaar les gegeven in het MBO (ROC) en daarna 4 jaar als projectmedewerker op het veteraneninstituut, project Verhalen van veteranen (veteraan voor de klas. red.)
-
Wat was het mooiste moment van je leven vóór je (eerste) uitzending?
Geslaagd zijn in 1 keer voor school (VWO) en motorrijbewijs. 1979 van school af, was ook klaar met school, zo goed als aansluitend de militaire dienstplicht in (november 1979)
-
Waar wordt jij blij van?
Paar dingen: Mijn kinderen. Vrijwilligerswerk. Rechtvaardigheid. Blije mensen
-
Mijn droom is:
Dat er (33 jaar na mijn uitzending) in (zuid)Libanon geen blauwhelmen meer nodig zijn om d"de vrede te handhaven", het is nu bijna de langstlopende VN vredesmissie ooit. Dat veteranen gezien en gewaardeerd worden als gewone mensen met een bijzondere achtergrond, "a special brand of people". En vooral dat mensen hun ogen weer openen voor de wereld om hen heen en weer openen voor hun medemens ongeacht beperking, geloof of afkomst.
-
Wat is jouw meest spontane actie ooit?
Voor wat betreft de impact er van, de Witte Anjer als symbool voor (h)erkenning en waardering voor veteranen. Het idee voor de actie is spontaan geboren tijdens de voorbereiding van de uitvaart van Prins Bernhard (2004). Nu is diezelfde anjer vast onderdeel van veteranendag, wordt uitgedeeld aan het publiek, dragen veel veteranen en burgers anjerspelden en draagt ook Koning Willem Alexander met bijzondere dispensatie de Anjer op zijn uniform, Op die spontane actie ben ik nog steeds heel erg trots.
-
Wie wil jij dat er gevraagd wordt voor dit interview?
Gerard Roosendaal, destijds kapitein-arts te Libanon. Heeft het nodige meegemaakt waaronder een gijzeling. Ben benieuwd naar zijn vragen/antwoorden.
-
De foto en zijn verhaal:
Een mooi, tegelijk dramatisch voorbeeld uit de praktijk van een chauffeur-hospik. April 1981, een ongeluk met een Franse VN-Jeep, met twee zwaargewonden en een licht gewonde. Voor transport van de gewonden naar het VN hospitaal is hulp van een MEDIVAC helicopter ingeroepen. Ik loop op deze foto (gemaakt door J. Steenbakker) met de brancard links vooraan. Links staat "mijn" ziekenauto geparkeerd. In mijn brief naar huis over deze dag spreek ik van de zwaarste dag in mijn Libanontijd. Ook nu herinner ik mij die dag goed.